เราทุกคนมีช่วงเวลาที่รู้สึกราวกับว่าคำอธิษฐานของเราแตะเพดาน ความเสียใจมีวิธีทำให้พวกเราทุกคนดูถูกเหยียดหยาม และในช่วงเวลาเหล่านั้นการฝึกฝนความกตัญญูรู้สึกเหมือนเป็นความซ้ำซากไม่เพียงพอที่ไม่มีที่ว่างเมื่อคำอธิษฐานอื่นไม่ได้รับคำตอบหรือเมื่อความฝันของเราล่าช้าอีกครั้ง ในแวดวงคริสเตียน ความกตัญญูกลายเป็นบททดสอบความสัตย์ซื่อของเรา การหนุนใจให้ “กตัญญูกตเวที”
สามารถรู้สึกเสมือนอาวุธเมื่อเผชิญกับความโศกเศร้า
ความเจ็บป่วยทางจิต และภาวะซึมเศร้า การตัดสินที่ทำให้คุณรู้ว่าคุณไม่ได้ใช้ประโยชน์จากพรของคุณ Heather Thomspon Day ในตอนนี้ของ ANN InDepth จะร่วมกับ Jennifer และ Ruben เพื่อหารือเกี่ยวกับประโยชน์ที่ซับซ้อนของความกตัญญูและวิธีนำไปใช้
ความกตัญญูกตเวทีคือการปฏิบัติที่ทรงพลัง การศึกษาที่ไม่รู้จบได้พิสูจน์ให้เราเห็นว่าการแสดงความกตัญญูกตเวทีมีประโยชน์อย่างมากกับคนรุ่นหลังที่พิการจากวิกฤตสุขภาพจิตที่รุนแรงที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์ที่มีการบันทึกไว้ แต่ตามที่ระบุไว้โดย Thompson-Day ความกตัญญูต่อผลประโยชน์ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เรื่องธรรมชาติสำหรับจิตใจหลังยุคอีเดนของเรา ค่าเริ่มต้นของเราในฐานะมนุษย์ไม่ใช่การนับพรของเรา แต่เป็นการนับภาระของเรา เราสร้างแนวคิดเกี่ยวกับตนเองผ่านการเปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่น และสื่อสังคมออนไลน์ได้ขยายขอบเขตการเปรียบเทียบให้กว้างขึ้น ในการสังเกตวงล้อไฮไลท์ของผู้อื่น ความกตัญญูดูเหมือนเป็นไปไม่ได้
แต่ถ้าเราแก้ไขการบรรยายล่ะ? แทนที่จะใช้ความกตัญญูเป็นผ้าพันแผลสำหรับปัญหาตามอาการ ให้ใช้มันเป็นวิธีรักษา อย่างไรก็ตาม ในการรักษาใด ๆ เพื่อให้การรักษาเริ่มต้นขึ้น ต้องยอมรับความเจ็บป่วย แทนที่จะเก็บความรู้สึกผิดที่เราเป็นคริสเตียนประสบกับความโศกเศร้า จำไว้ว่าเราเป็นมนุษย์ และความโศกเศร้าและความผิดหวังดังกล่าวถือเป็นเรื่องปกติ เราต้องขจัดความเข้าใจผิดเกี่ยวกับความกตัญญูและเป็นเจ้าของความคิดของเราและการยอมจำนนของเรา เป็นที่เชื่อกันว่าความกตัญญูเป็นความคิดตามธรรมชาติที่เมื่อทำครั้งเดียวจะแก้ไขปัญหาของเราตลอดไป แต่ถ้าความเจ็บปวดของเรายังคงอยู่หลังจากอาเมนล่ะ? จะเป็นอย่างไรเมื่อคำอธิษฐานของความกตัญญูไม่ไหลออกมาจากใจที่หนักหน่วง เรา “ทำผิด” หรือเปล่า? พระเจ้าทอดทิ้งเราหรือ? มันเป็นความผิดของเรา?
คำตอบคือไม่ เราไม่ได้ทำให้คริสเตียนล้มเหลว แต่เป็นคนบาปที่ต้องการพระคริสต์ เพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดในความกตัญญูกตเวที อันดับแรกเราต้องตระหนักว่าเราได้รับอนุญาตให้ยอมรับพระเจ้าและตัวเราเองว่าเราไม่รู้สึกขอบคุณในขณะนั้น ต่อไปคือการเป็นเจ้าของความคิดของเรา การมองโลกในแง่ดีก็เหมือนกับนิสัยที่ดีต่อสุขภาพทั้งหมด ความกตัญญูกตเวทีเป็นวินัยที่ขัดขวางรูปแบบการคิดตามธรรมชาติของเราผ่านการสังเกตและเห็นคุณค่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจทำให้สังเกตเห็นได้ น้ำสะอาด พื้นที่ปลอดภัยในการอยู่อาศัย เตียงอุ่น อาหาร หน้าต่าง ยาสีฟัน และอื่นๆ เป็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้เรารู้สึกขอบคุณ
อีกแง่มุมที่สำคัญกว่าซึ่งถูกละเลยในความกตัญญูกตัญญู
คือการเรียนรู้ที่จะขอบคุณผู้อื่น พบกับความสุขในความสำเร็จของผู้อื่น แม้ว่าจะขาดหายไปในชีวิตของคุณเองก็ตาม นี่เป็นส่วนที่ยากและบางครั้งเจ็บปวดซึ่งมาพร้อมกับการฝึกความกตัญญู แต่ทางวิญญาณก็มีประโยชน์มหาศาล เนื่องจากความยากลำบาก เราจึงเรียนรู้ที่จะพึ่งพระเจ้าในการประทานความกตัญญูนั้นให้ตัวเราเองอาศัยการจัดเตรียมของพระองค์ได้อย่างเต็มที่. ประโยชน์ของรูปแบบความกตัญญูนี้ได้รับการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ผ่านการศึกษาของมหาวิทยาลัยเบิร์กลีย์ จากกลุ่มจิตบำบัดสามกลุ่ม กลุ่มหนึ่งเป็นจิตบำบัดเพียงอย่างเดียว กลุ่มหนึ่งมีการเขียนที่สื่อความหมาย และอีกกลุ่มหนึ่งเขียนด้วยความกตัญญู กลุ่มที่เขียนจดหมายแสดงความกตัญญูต่อคนอื่นๆ พบว่าสุขภาพจิตและร่างกายของพวกเขาดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญหลังจากผ่านไป 3 เดือน
การค้นหาความกตัญญูสำหรับและในความสำเร็จอื่น ๆ เป็นการออกกำลังกายในการแบ่งขั้วอารมณ์ของมนุษย์ ในการปฏิบัตินี้ เราเรียนรู้ว่าการประสบกับความสุขในความก้าวหน้าของผู้อื่นและความโศกเศร้าในความสงบของเรานั้น ไม่เพียงสามารถอยู่ร่วมกันได้เท่านั้น แต่เป็นเรื่องปกติ เราจะดีขึ้นเมื่อเรารับรู้ถึงความโศกเศร้าและความโศกเศร้า โดยมองหาคำตอบคำอธิษฐานในชีวิตของคนที่เรารัก ไม่ใช่แค่เพียงซับในสีเงิน แต่เป็นหลักฐานว่าเรารับใช้พระเจ้าผู้สดับฟัง พระคริสต์เองไม่ได้รับอนุญาตให้มีสันติสุขอันบริบูรณ์ แม้แต่การเกิดของเขาก็ยังจมอยู่ในความขัดแย้ง
เป็นเรื่องง่ายที่จะเชื่อว่าความกตัญญูคือ “งาเปิด” ซึ่งไขคำตอบของการอธิษฐาน และการที่พระเจ้าประทานความต้องการและความต้องการของเราในเวลาของเรานั้นถูกต้อง แต่ถ้านั่นไม่ใช่จุดประสงค์เพื่อกตัญญูล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นหากพระเจ้าจัดเตรียมสภาพแวดล้อมที่เราสามารถชื่นชมการมีอยู่และการจัดเตรียมของพระองค์ และปฏิบัติตามศรัทธาที่จะเตรียมเราให้ดีขึ้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราตั้งใจจะใช้ความกตัญญูไม่ใช่เป็นหนทางไปสู่จุดจบ แต่เป็นจุดจบเอง? การฝึกฝนความกตัญญูเปลี่ยนมุมมองในการใช้ชีวิตของเรา เชื่อมโยงเรากับผู้อื่น และปรับปรุงความสัมพันธ์ของเราด้วยการเตือนคนที่เรารักว่าความสำเร็จนั้นใช้ได้พอๆ กับของเราเอง
ความกตัญญูกตเวทีในความทุกข์คือการกระทำของความกล้าหาญที่จงใจจัดการกับความเจ็บปวดและช่วยให้เชื่อมโยงเรากับผู้อื่น เราไม่สามารถมองความเจ็บปวดหรือความเจ็บปวดของเราเป็นสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยงเพื่อฝึกฝนความกตัญญู แต่เป็นแง่มุมของการฝึกฝน โดยปราศจากการรับรู้ถึงความยากลำบากในการขอบคุณ เรากำลังสร้างความเสียหายให้กับตัวเอง ลดความร่ำรวยให้เหลือความซ้ำซากจำเจ ความกตัญญูกตเวทีเป็นมากกว่าปฏิสัมพันธ์เล็กๆ น้อยๆ แต่เป็นการฝึกฝนที่นำเราเข้าใกล้พระเจ้าและคนที่เรารักมากขึ้น ทำให้เกิดคลื่นที่สัมผัสทุกแง่มุมของชีวิตเรา
Credit : แนะนำ ufaslot888g
